Dziś, 10 lutego, mija dziesiąta rocznica śmierci arcybiskupa Józefa Życińskiego. Kilka dni temu była rocznica urodzin ojca Jana Góry, dominikanina, tego od Spotkań Młodych na Lednicy. Obaj byli równolatkami, urodzeni w 1948 roku. I obaj mi bardzo bliscy.
Brakuje ich bardzo. Patrzyli na Kościół z różnej perspektywy, ale nie tak znowu różnie. Dla nich Kościół był „otwartą bramą”, która zaprasza i wciąga. Jak to pisał Mickiewicz w poemacie narodowym o „bramie na wciąż otwartej”. Potrafili, jeden i drugi, każdy na swój sposób, stawiać jako priorytet spotkanie z drugim. Życińskiemu na początku nie szło to tak łatwo jak Górze.
Lecz Kościół widzieli, jak prawdziwe dzieci Soboru Watykańskiego II, jako obecny w świecie współczesnym całą swoją istotą. Kochali kulturę i za Janem Pawłem II powtarzali, że wiarę trzeba przekładać na kulturę. Jeden był cały dla młodzieży, drugi cały dla każdego, kogo spotkał na drodze życia. Bez względu na poglądy, wiarę czy niewiarę. Z uwzględnieniem skrzywdzonych, potrzebujących pomocy.
Przeciwieństwem Kościoła „otwartej bramy” jest Kościół „oblężona twierdza”. Taki, który poza swoimi murami widzi tylko zagrożenie. Który w otwartości dostrzega niebezpieczeństwo utraty tożsamości. Wszelkie zło widzi jako przychodzące z zewnątrz. Nie widzi swojej słabości, swojego grzechu, tylko potrzebę izolacji i życia za dużym murem, aby się odgrodzić od „zarazy”.
Tęsknię za Kościołem otwartym na świat ludzi dobrej woli, poszukujących, twórczych, takim, który jest miejscem spotkania, twórczego.
I uciekam od twierdzy, gdyż ona nic poza umacnianiem kompleksów nie daje.
Tadeusz Mazowiecki, przez lata jak mnie spotykał, powtarzał mi: ojcze nie oddawajmy pola. Myślał o tej wizji dziś się poszerzającej, za którą stoi Radio Maryja. Brońmy się, a nie zginiemy. Kościół jest powszechny, otwarty, wspólnotowy, służebny i ubogi. Tak znowu myślał prof. Stefan Swieżawski i także dziś wydobywany z niepamięci ks. Jan Zieja.
Tomasz Dostatni OP
